به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر الگونیوز؛ آغاز فیلم شکار حلزون امیدواری‌های زیادی برای تماشای اثری قابل قبول ایجاد کرد؛ می شد تشخیص داد که با فیلمسازی آشنا به سینما و عناصر آن روبه رو هستیم
اما در ادامه و علی رغم تجربه فیلمساز در فیلمنامه نویسی ، خلا ها و ضعف های فیلمنامه بویژه در شخصیت پردازی رخ نمود
زنی جوان که برای به دست آوردن پول برای گذران زندگی خودش ، پسر بیمارش مادربزرگ پسرش، راضی به پرستاری از مرد معلول و مسنی(با بازی حسین پاکدل) شده و حاضر است حتی صیغه او شود.
اما پس از اینکه زن جوان می فهمد این مرد ویلچرنشین همان قاضی حکم دهنده به قصاص پدرش بوده ، ورق برمی گردد و درامی که تصور می رفت با چالشی جالب بین زن جوان و مرد مسن روی دهد، تغییر جهت می دهد.
در واقع معضل اساسی شکار حلزون در رفتار کاراکترها بویژه قاضی و زن جوان است
وبه رغم اینکه فیلمنامه نویس و کارگردان در پایان فیلم و در تیتراژ ذکر می کند که شکار حلزون با نگاهی به نمایشنامه «دوشیزه و مرگ» نوشته شده ، اما نقاط قوت و شخصیت پردازی این درام به هیچ وجه در شکار حلزون نمود نیافته .
در بخش بازیگری نیز انتخاب حسین پاکدل و به تبع آن بازی اش ، فاقد ریزه کاری های شخصیت یک قاضی درمانده است.
زنده یاد حسام محمودی اما در ایفای نقش فرزند قاضی تلاش خوبی کرده است.
شاید اگر محسن جسور به فیلمنامه اش با دقت و وسواس بیشتری می پرداخت حاصل کار بهتر می شد
زیرا همانگونه که ابتدای این مطلب ذکر شد، نشانه های شناخت سینما در دقایق آغازین کار قابل دریافت است.
انتهای پیام/
دیدگاهتان را بنویسید