عشوه گری های سطحی

به گزارش گروه دانستنی ها و سلامت  خبرگزاری الگونیوز_ یاداشت_  افراد مبتلا به اختلال شخصيت نمايشی (هیستریک) تحريك پذير و هيجانی‌اند و رفتاری پررنگ و لعاب و نمايشی دارند. اما علی‌رغم رفتار متظاهرانه و پر زرق و برقی كه دارند، نمی‌توانند رابطه ی عميق عاطفی به مدت طولانی داشته باشند. خود را همتای برترین ها می‌دانند و همواره نُقل مجلس بوده و با دلربایی، جذابیت‌ ظاهری، اغواگری و عشوه‌گری می‌کوشند در کانون توجه باشند. هیجان‌ها و روابطی پر‌شور، ولی در عین حال سطحی و پیوسته در حال تغییر دارند. با فخر فروشی درباره ی دارایی ها یا مهارت‌ها، می‌کوشند توجه دیگران را به خود جلب کنند. علایق و نگرش‌های آنان به‌ سهولت تحت تأثیر دیگران یا نقشی که هم‌اکنون ایفا می‌کنند، قرار می‌گیرد. به سرعت، روابط صمیمانه پرشوری را برقرار می‌کنند، و به سرعت خسته شده و احساس می‌کنند که قدر‌شناسی کافی از آنان به عمل نیامده است(«دستم نمک نداره!»).
در صحبت كردن شان ، قیافه ها و تاكيدها و مكث‌های نمايشی شايع است. لغزش‌های زبانی در گفتار آنها زياد است و گفتاری پر زرق‌و‌برق و پر رنگ‌ولعاب دارند. اظهار نظرهای عاطفی در آنها شايع است، اما اگر مجبورشان كنيد كه وجود احساس خاصی ( مثل خشم، اندوه، و خواسته های جنسی) را در خود قبول كنند ابراز تعجب، نارضايتی، يا انكار می‌كنند. با كمال تعجب، موضوعات عاطفی را هم خيلی زود از ياد می‌برند.
احساساتی بودن و توجه طلبی مفرط به صورت الگویی نافذ و فراگیر در این شخصیت ها از اوایل بزرگسالی شروع شده و در زمینه های مختلف تظاهر می یابد و علامتش هم وجود لااقل پنج تا از موارد زیر است :
در موقعیت هایی که مرکز توجه نیست ،‌ناراحت است .
مشخصه تعاملش با دیگران،‌رفتار نامتناسب به صورت اغواگری یا تحریک کنندگی جنسی است.
ابراز احساساتش به سرعت تغییر می کند و سطحی است.
همواره از ظاهر خود برای جلب توجه دیگران استفاده می کند.
سبک تکلمش به نحوی افراطی مبتنی بر حدس و گمان و فاقد جزئیات است.
خود نما و نمایشی است و در ابراز احساسات مبالغه می کند.
القا پذیر است،‌ یعنی به راحتی تحت تأثیر افراد یا موقعیت ها قرار می گیرد.
روابط را خودمانی تر از آنچه واقعاً هست ، می پندارد.
مبتلایان به اختلال شخصيت نمايشی، رفتار توجه طلبانه بسيار زيادی از خود نشان می‌دهند. در افكار و احساسات خود مبالغه می‌كنند و هر چيز ساده‌ای را مهم‌تر از آنچه در واقع هست، جلوه می‌دهند. اگر كانون توجه واقع نشوند يا تحسين و تاييد نشوند، تندخو می‌شوند، می‌زنند زير گريه، و ديگران را ملامت می‌كنند و به آنها افتراهای ناروا می‌زنند. رفتار اغواگرانه در اين ها، از هر جنسی كه باشند، شايع است. پرداختن به تخيلات جنسی در مورد افرادی كه با آنها رابطه دارند، در اينها شايع است، منتها اين تخيلات را هميشه بر زبان نمی‌آورند و از نظر جنسی پرخاشگر نیستند، عشوه‌گر و اهل لاس زدن هستند. گرچه ممكن است به اختلالات روانی-جنسی هم مبتلا و حتی دچار ناتوانی جنسی باشند. خیلی دوست دارند مطمئن شوند نزد جنس مخالف جاذبه دارند و تلاش هم می کنند . نيازشان به مطمئن ساختن خود تمامی ندارد، با اين حال، روابط شان سطحی بوده و مغرور، غرق در خود و دمدمی مزاجند. نياز بسيار شديدشان به دیگران باعث می‌شود كه زود به هر كس اعتماد كنند و خيلی راحت بشود فريبشان داد. از فهم احساسات واقعی خود عاجزند و نمی‌توانند انگيزه‌هاي خود را توضيح دهند. اگر تحت فشار روانی قرار گيرند، حس واقعيت سنجی‌شان به راحتی مختل می‌شود.
با بالا رفتن سن علايم كمتری در مبتلایان به اختلال شخصيت نمايشی ديده می‌شود، اما از آنجا كه انرژی اين بيماران نيز با افزايش سن كمتر می‌شود، تفاوتی كه در علايم آنها ديده می‌شود ممكن است ظاهری باشد، نه واقعی. اين شخصیت ها، افرادی هيجان طلب هستند و ممكن است با قانون درگير شوند و به مواد روی آورند، يا لاابالی گری كنند.
روان‌درمانی مبتنی بر روانكاوی، چه به صورت گروهی و چه به صورت فردی، درمان انتخابی اختلال شخصيت نمايشی است .

فرشاد نجفی پور
مهر ۱۴۰۲

انتهای پیام/