مصاحبه عجیب شهاب حسینی درباره این روزهای سینما

شهاب حسینی: در سینمای امروز ما فرقی بین کمدی و مسخره‌ بازی نیست.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر الگونیوز؛ شهاب حسینی همزمان با اکران فیلم «مقیمان ناکجا» به روزنامه ایران گفت:« من هم قائل به سینما برای سرگرمی هستم اما نه سرگرمی صرف. سینما سیرک نیست که برای تفریح و تجربه کارهای محیرالعقول به آن پناه ببریم. سینما حتی در کمدی ترین شکل اش -حداقل در مکتب بنیانگذاران کمدی از جمله چارلی چاپلین، باستر کیتون، هارولد لوید، لورل و هاردی و… – تلخی ها و نازیبایی های جامعه را با چاشنی کمدی مخلوط می کند تا مخاطب در عین حال که می خندد به این مسائل فکر کند. کمدی ژانر بسیار پراهمیت و محترمی است در صورتی که به درستی طراحی شود.

متاسفانه در سینمای ما مرز چندانی بین کمدی و هجو دیده نمی شود. بین کمدی و مسخره بازی (با عرض پوزش) فرق چندانی حس نمی شود. اگر کمدی رسالت خودش را به درستی انجام دهد، یکی از ژانرهای مورد علاقه من هم هست ولی متاسفانه آن چیزی که شاهد هستیم صرفا پر کردن وقت تماشاگر و خارج کردن ذهن تماشاگر از دغدغه های روزمره است. تصورم این است که مردم خسته از چالش های زندگی هستند، حداقل فیلمی ببینند که بخندند و دلشان باز شود. این هم می تواند نیتی خیرخواهانه و انسان دوستانه باشد، ولی من معتقدم در عین تجربه هر حسی در سالن سینما، مخاطب نباید دست خالی و بدون محتوا و متریالی برای اندیشیدن سالن را ترک کند، حالا فرقی نمی کند در چه ژانری فیلم دیده باشد.

اگر همه ژانرهای سینما مخاطبین خود را داشته باشند، این نگاه به پویایی اقتصاد سینما کمک می کند اما متاسفانه نگاه های یک سونگرانه بخصوص در سطوح تعیین کننده و تصمیم گیرنده مجالی برای رشد و تنوع آثار نمی دهد و موفقیت در گیشه را موفقیت فیلم به حساب می آورند. انگار هدف، پولسازی از سینما شده است. آنهایی که این تفکر را دارند به نظرم مسیر را اشتباه آمده اند چون برای پولدار شدن کارهایی با امنیت و آینده روشن تر وجود دارد. هر فیلم تولید شده در سینمای ایران شبیه مولودی است که تقدیرش گاه نامشخص است. سرمایه گذاری در سینما برای پول درآوردن باید اولویتی پس از انگیزه ساخت فیلم برای ایجاد تاثیر باشد. مسلما اگر فیلمی این کارآیی را داشته باشد، با پیروزی مالی هم مواجه خواهد شد. تلاش من این است حداقل این نگاه حس شود که فیلمسازی اگر برای عده ای بیزینس است برای بنده کوچک وسیله ای است برای بیان احساسات یا دغدغه هایی که به آن فکر می کنم یا در ادبیات با آن مواجه می شوم و فکر می کنم لازم است بازتاب گسترده ای داشته باشند.»

انتهای پیام/