نمایشنامه نویس جنگجویی دربرابر جنگ

به گزارش خبرنگار فرهنگی الگونیوز ؛ یادداشت /مهراد کائینی : نمایش (حرفه‌ای) که این روزها به ایستگاه پایانی خود در مجموعه تئاتر شهر رسیده است روایت‌گر سرگذشت یک متخصص مین است که درعین‌حال نمایشنامه‌نویس هم هست و حالا به واسطه آسیب‌هایی که جنگ به کشورش و خانواده‌اش وارد کرده‌است دست به یک گروگان‌گیری زده است و از هر ارتش که در این جنگ تأثیر داشته است یک سرباز را در میدان مینی که خودش کاشته است به گروگان گرفته و حال این ماجرا مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته و پنج ابرقدرت جهان نمایش (حرفه‌ای) درعین بی‌خیالی و بازیگوشی درحال مذاکره با نمایشنامه‌نویس این نمایش اند تا سربازان خود را از این مخمصه رهایی دهند و در آخر در می‌یایند که هیچ مینی در میدان مین کار گذاشته نشده است و قربانیان واقعی این میدان همان سران قدرتی اند که حاضر به حضور در این میدان نبوده اند.

این نمایش را می‌توان نمایشی کمدی سیاسی در نظر گرفت که یک نمایشنامه‌نویس سفیرصلح آن می‌شود و آن چیزی که در بحث نویسندگی اثر قابل احترام است آنست که یک هنرمند حتی اگر ارتشی هم باشد باز دست آلوده به خون نمی‌کند و هیچ مینی همکار نمی‌گذرد کما این‌که یک متخصص مین باشد؛ این نمایش فقط یک چیز می‌خواهد برای مخاطب به ارمغان بیاورد که هنرمند جنگجو است اما در برابر جنگ.

نمایش (وحید منتظری) نقاط قوت و ضعف هایی را دارا است که قابل بیان و بررسی است. درابتدا میزانسن و دکور و تغییر صحنه ها فضای نقدی ایجاد می‌کند چراکه در قسمت دفتر سران قدرت و تغییر صحنه از میدان مین به دفترکار سران به کارگردان نقد وارد است چرا که در اوج قصه جابجایی های عیان و قابل تشخیص بود که ضعف نور هم می‌توان قلمداد کرد و چندین ثانیه فضایی خالی را ایجاد می‌کرد که کارگردان هم برنامه ریزی برای پر کردن این فضا در نظر نداشت و همین امر حوصله مخاطب را سر می‌برد و در آن فضای خالی افکت هایی از شاتر دوربین پخش می‌شد که مخاطب را سر در گم می‌کرد چرا که هیچ ارتباطی بین این افکت و تغییر صحنه وجود نداشت؛ همچنین در میزانسن سران قدرت فرد متکلم که پشت به مخاطب بازی می‌کرد به واسطه جای‌گذاری‌اش در خط آوانسن به‌گونه‌ای بود که فقط دو ردیف ابتدایی می‌توانستند تماشاگران آن باشند و برای مابقی مخاطبان ماسکه بود.

در بحث دکور؛ سکوی گرد برای دفتر سران قدرت قابل قبول بود اما هیچ سنخیتی با میدان مین نداشت و کاری که باید انجام می‌شد آن بود که خط مشترکی در دکور ایجاد می‌شد که ارتباط مشترکی ما بین میدان مین و میز سران قدرت را فراهم آورد.

اما در قسمت هدایت بازیگر (وحید منتظری) با توجه به تغییر در کست بازیگرانش در اواسط اجرا ها کمابیش ضعف تمرین کم و هماهنگی بازیگران جدید را پر کرده بود ولیکن ناگفته نماند که بعضاً پیش می‌آمد که یک موقعیت را بازیگران بسوزانند که آن‌ هم باتوجه به شرایط قابل قبول بود.

ولیکن چیزی که در هدایت بازیگر تحسین‌برانگیز بود پر کردن فضاهای خالی با بازی در سکوت های درست و بجا بود که معمولاً فقط از میان هشت بازیگر  فقط یک بازیگر متکلم بود و هفت بازیگر دیگر با بازی در سکوت های درست خود را از منفعل بودن نجات داده بودند؛ از بازی‌های عاقل اندر صفی پیرو کنفوسیوس تا سلسله‌بول سرباز بوفالو.

زیرکی فوق‌العاده‌ای در شکل‌گیری شخصیت کاراکترهای سران وجود داشت به‌گونه‌ای که هر یک از سران رنگ لباسشان با سربازان درگیر میدان مین یکسان بود و قابل تشخیص بود کدام سرباز از ارتش کدام سران است و تنها کسی که سربازی درگیر میدان مین نداشت همان عضو بی‌طرف سران قدرت بود که لباس بنفش و زیورآلات به تن داشت اما درسته که سرباز نظامی در میدان نداشت اما اصحاب رسانه با زیرکی رنگ لباسشان نزدیک به لباس عضو بی‌طرف شکل گرفته‌ بود که نشانگر ملکه بریتانیا بود به‌گونه‌ای که می‌خواست سلطه رسانه ها را نمایان کند، و مهمترین دیالوگ ها درست زمانی رد و بدل می‌شد که دوربین ها را اصحاب خاموش کرده بودند.

اما به‌طورکلی نمایش (حرفه‌ای)سیر داستانش براساس ضد کنش شکل‌گرفته بود که آن‌هم عدم وجود مین بود که کل سیر داستان مخاطب نگران کوچیک‌ترین لغزشی از سربازان بود که انفجار ایجاد می‌شود یا نه و با کوچک ترین لغزشی منتظر انفجار بود اما غافل از آن که مینی در کار نیست.

انتهای پیام/