به گزارش گروه دانستنی ها و سلامت خبرگزاری الگونیوز_ یاداشت_ افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی (هیستریک) تحریک پذیر و هیجانی‌اند و رفتاری پررنگ و لعاب و نمایشی دارند. اما علی‌رغم رفتار متظاهرانه و پر زرق و برقی که دارند، نمی‌توانند رابطه ی عمیق عاطفی به مدت طولانی داشته باشند. خود را همتای برترین ها می‌دانند و همواره نُقل مجلس بوده و با دلربایی، جذابیت ظاهری، اغواگری و عشوه‌گری می‌کوشند در کانون توجه باشند. هیجان‌ها و روابطی پر‌شور، ولی در عین حال سطحی و پیوسته در حال تغییر دارند. با فخر فروشی درباره ی دارایی ها یا مهارت‌ها، می‌کوشند توجه دیگران را به خود جلب کنند. علایق و نگرش‌های آنان به سهولت تحت تأثیر دیگران یا نقشی که هم‌اکنون ایفا می‌کنند، قرار می‌گیرد. به سرعت، روابط صمیمانه پرشوری را برقرار می‌کنند، و به سرعت خسته شده و احساس می‌کنند که قدر‌شناسی کافی از آنان به عمل نیامده است(«دستم نمک نداره!»).
در صحبت کردن شان ، قیافه ها و تاکیدها و مکث‌های نمایشی شایع است. لغزش‌های زبانی در گفتار آنها زیاد است و گفتاری پر زرق‌و‌برق و پر رنگ‌ولعاب دارند. اظهار نظرهای عاطفی در آنها شایع است، اما اگر مجبورشان کنید که وجود احساس خاصی ( مثل خشم، اندوه، و خواسته های جنسی) را در خود قبول کنند ابراز تعجب، نارضایتی، یا انکار می‌کنند. با کمال تعجب، موضوعات عاطفی را هم خیلی زود از یاد می‌برند.
احساساتی بودن و توجه طلبی مفرط به صورت الگویی نافذ و فراگیر در این شخصیت ها از اوایل بزرگسالی شروع شده و در زمینه های مختلف تظاهر می یابد و علامتش هم وجود لااقل پنج تا از موارد زیر است :
در موقعیت هایی که مرکز توجه نیست ،ناراحت است .
مشخصه تعاملش با دیگران،رفتار نامتناسب به صورت اغواگری یا تحریک کنندگی جنسی است.
ابراز احساساتش به سرعت تغییر می کند و سطحی است.
همواره از ظاهر خود برای جلب توجه دیگران استفاده می کند.
سبک تکلمش به نحوی افراطی مبتنی بر حدس و گمان و فاقد جزئیات است.
خود نما و نمایشی است و در ابراز احساسات مبالغه می کند.
القا پذیر است، یعنی به راحتی تحت تأثیر افراد یا موقعیت ها قرار می گیرد.
روابط را خودمانی تر از آنچه واقعاً هست ، می پندارد.
مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی، رفتار توجه طلبانه بسیار زیادی از خود نشان می‌دهند. در افکار و احساسات خود مبالغه می‌کنند و هر چیز ساده‌ای را مهم‌تر از آنچه در واقع هست، جلوه می‌دهند. اگر کانون توجه واقع نشوند یا تحسین و تایید نشوند، تندخو می‌شوند، می‌زنند زیر گریه، و دیگران را ملامت می‌کنند و به آنها افتراهای ناروا می‌زنند. رفتار اغواگرانه در این ها، از هر جنسی که باشند، شایع است. پرداختن به تخیلات جنسی در مورد افرادی که با آنها رابطه دارند، در اینها شایع است، منتها این تخیلات را همیشه بر زبان نمی‌آورند و از نظر جنسی پرخاشگر نیستند، عشوه‌گر و اهل لاس زدن هستند. گرچه ممکن است به اختلالات روانی-جنسی هم مبتلا و حتی دچار ناتوانی جنسی باشند. خیلی دوست دارند مطمئن شوند نزد جنس مخالف جاذبه دارند و تلاش هم می کنند . نیازشان به مطمئن ساختن خود تمامی ندارد، با این حال، روابط شان سطحی بوده و مغرور، غرق در خود و دمدمی مزاجند. نیاز بسیار شدیدشان به دیگران باعث می‌شود که زود به هر کس اعتماد کنند و خیلی راحت بشود فریبشان داد. از فهم احساسات واقعی خود عاجزند و نمی‌توانند انگیزه‌های خود را توضیح دهند. اگر تحت فشار روانی قرار گیرند، حس واقعیت سنجی‌شان به راحتی مختل می‌شود.
با بالا رفتن سن علایم کمتری در مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی دیده می‌شود، اما از آنجا که انرژی این بیماران نیز با افزایش سن کمتر می‌شود، تفاوتی که در علایم آنها دیده می‌شود ممکن است ظاهری باشد، نه واقعی. این شخصیت ها، افرادی هیجان طلب هستند و ممکن است با قانون درگیر شوند و به مواد روی آورند، یا لاابالی گری کنند.
روان‌درمانی مبتنی بر روانکاوی، چه به صورت گروهی و چه به صورت فردی، درمان انتخابی اختلال شخصیت نمایشی است .
فرشاد نجفی پور
مهر ۱۴۰۲
انتهای پیام/
