به گزارش گروه فرهنگ و هنر الگونیوز؛ دهه ۶۰، دهه پرخاطرهای برای حافظه بصری خانوادهها به حساب میآید. در سالهایی که تنها رسانه دیداری برای مردم، تلویزیون بود و چشمهای میلیونها ایرانی، برنامههای این رسانه را دنبال میکرد. تلویزیون در دهه ۶۰، از دو حیث برای مردم کشور خاطرهساز شد: نخست، عمومیتی بود که این رسانه در بین خانوادهها پیدا کرد. تا پیش از این، تلویزیون بهعنوان کالایی لوکس، در هر خانهای یافت نمیشد اما در دهه ۶۰، کمتر خانهای بود که در آن، تلویزیون وجود نداشت. این اتفاق، به ذوقزدگی مفرط خانوادهها منجر شد و آنها با شعف بسیاری، تنها مدیوم بصری آن سالها را دنبال میکردند.
نکته دوم به زمینهسازی تلویزیون برای رسیدن به استانداردهای جهانی یک رسانه بصری مربوط میشد. تلویزیون در آن سالها تلاش کرد تا با خرید سریالهای انیمیشن، خوراک مکفی برای کودکان و نوجوانان فراهم کند. این اتفاق در کنار استقبال خانوادهها از تلویزیون و برنامههایش، سبب شد تا آن برنامهها و شخصیتهایشان، به حافظه نوستالژیک نسل کنونی که بیش از ۳۵ سال سن دارند، تبدیل شوند. شخصیتهای که تا نامشان میآید و تصویرشان در جایی نقش میبندد، حداقل نیمی از مردم ایران را به خاطرات خوش آن دهه پرت میکند.
در سالهایی که تلویزیون مشغول پخش این انیمیشنها بود، تولیدات وطنی نیز در این حوزه در دست ساخت بود و این خلا، تا حدود بسیاری با پخش این انیمهها پر شد. نکته جالبتوجه آنکه تقریبا تمامی این انیمیشنها، متعلق به کمپانیهای ژاپنی بودند. تلویزیون آن سالها که تعلقخاطر بسیاری به مفاهیم اصولی و تربیتی خانواده داشت، تلاش میکرد تا با این تولیدات، روحیاتی چون خانوادهمداری، نوعدوستی، مواجهه منطقی و درست در برابر مشکلات، حقطلبی، اعتماد به نفس و مقولاتی از این دست را در میان کودکان و نوجوانان ترویج داده تا آنها با تماشای این انیمهها، الگوبرداری درستی از قهرمانان مبارز آن کارها داشته باشند.
انتهای پیام/
دیدگاهتان را بنویسید