بررسی نقد و نظرات منتقدان و صاحبنظران سینما فیلم آهو

به گزارش گروه فرهنگ و هنر الگونیوز؛ چند هفته ای است که فیلم سینمایی آهو به نویسندگی و بازی سپیده آرمان و به کارگردانی هوشنگ گلمکانی بر پرده سینماهای کشور جا گرفته است. از ابتدای اکران تا به امروز، منتقدان و اهالی سینما نظرات متعددی درباره حضور سپیده آرمان در قامت بازیگر اصلی فیلم سینمایی آهو منتشر کرده‌اند و بر این باورند که حضور آرمان در آهو خبر از تولد ستاره‌ای جدید در عالم بازیگری سینما می‌دهد، در این گزارش به بررسی این نظرات می‌پردازیم‌.

خسرو دهقان:

نمایش درست معصومیت

بازیگر نقش یک فیلم «آهو»، چهره جدیدی است؛ سپیده آرمان که همزمان با بازیگری، نگارش فیلمنامه را نیز بر عهده داشته. سپیده آرمان فیلمنامه خوبی با تم سهل و ممتنع نوشته، فیلمی که در ظاهر ساده است اما در معنا نه، و به درستی از پس درآوردن این تم برآمده است. آرمان بازی روان قابل قبول و به اندازه ارائه کرده است. آهو سمبل معصومیت، مهربانی، آرامش، عشق و خوی خوش است و سپیده آرمان به درستی توانسته که این خصوصیات آهو را در قامتی انسانی و در جایگاه این نقش، به تصویر دربیاورد‌ و ما با دیدن او با قصه و فیلم مواجه درستی خواهیم داشت.

مصطفی جلالی فخر: زنی شبیه زنان فیلم های آنتونیونی

زنِ محوری فیلم آهو، شبیه زنان آنتونیونی، بدون خشم و نفرت و جدال تمام مردان مشتاق خود را پس می‌زند و سپیده آرمان در نقش اصلی فیلم آهو از پس نقشی که قرار بوده سرد و ساکت و در خود فرو رفته باشد برآمده است.

حسین مسافر آستانه:

بازی تحسین برانگیز، روان و بدون اغراق

نکته‌ای که بیش از هر چیز در فیلم عاشقانه آهو توجه برانگیز است بازی روان و بدون اغراق “سپید آرمان” است. آرمان را در مقام نویسنده و بازیگر تئاتر می‌شناختم و با دیدن بازی تاثیرگذارش در آهو شوکه شدم. ظاهری آرام و باطنی خروشان از عشق، بدون هیچ رفتار گزافه‌ای، این جنس از بازی نیازمند سال‌ها تجربه است و آرمان گویی سال‌ها تجربه بازیگری داشته که توانسته است چنین تاثیرگذار و تحسین برانگیز ظاهر شود. در این فیلم با موقعیت‌هایی از عشق روبرو هستیم که هیچ یک را گریزی از آن نیست و آرمان در کنار بازیگرانی چون رضا کیانیان، علی مصفا و حامد کمیلی و هم اندازه و به دلیل موقعیت محوریش بی‌اغراق گاه درخشان‌تر ظاهر می‌شود.

اجرای درست آرامش و سکون

آهو حکایت غریبی از عشق و خاطره و دلتنگیست و سپیده آرمان در نخستین حضور سینمایی اش در نقش پروانه، آرامش و سکون عاشق تنهایی را که فیلم از او طلب کرده به درستی تقدیم بیننده‌اش کرده است.

رحمت امینی:

تجلیِ باشکوهِ بازیگری

در فیلم “آهو” شاهد ظهور و حضور یک بازیگر زنِ جوان هستیم که از قضا نویسنده فیلم نامه هم هست، بازیگری که به نظر من اگر با همین دقت و تلاش پیش برود و امکان و فرصت بازی پیدا کند، می‌توانیم بگوییم سینمای ایران صاحب یک بازیگر دارای رنگ و بوی خاصی از بازیگری شده است. “سپیده آرمان” تمام تلاشش را به کار برد که حضوری موثر و صحیح در فیلم آهو داشته باشد و به باور من توانست به هدفش برسد. “سپیده آرمان” در این فیلم در برابر بزرگان عالم سینما که نقش‌های مقابل او را بازی کرده‌اند و از قضا سابقه درخشان تئاتری هم دارند مانند آقای رضا کیانیان، بسیار خوب ظاهر شده و نه تنها در نوع داد و ستد بازیگری در مقابل بازیگران مقابلش کم نیاورده است، بلکه با اعتماد به نفس بالایی توانسته کاراکتر آهو را باشکوه متجلی کند.

پرویز دوایی:

بازی راحت و بی اغراق

فیلم آهو؛ خوش لحن و خوش نما است و بازیگرها همه خوب انتخاب شده‌اند و راحت و بی‌اغراق هم رفتار می‌کنند.

محسن بیگ آقا:

آرمان و فهم و اجرای درست نقش

نقش اصلی فیلم آهو را در فیلم سپیده آرمان بازی می‌کند که قبلاً در چند فیلم کوتاه بازی کرده بود، این بار او در اقتباس ادبی و نوشتن فیلمنامه نیز نقش داشته که مشخص است در شناخت و فهم درست نقش کمکش کرده است.

بهنام منوچهری

شمایل بینوش وارِ آرمان در آهو

آرمان در ایفای نقش پروانه به دلیل شناخت عالی خود از شخصیت (چرا که خودش آن را به تحریر درآورده)، به خوبی توانسته با خیال پردازی، احساسات خود را فراخواند و در سبک آدلر گام بردارد.

آرمان در اجرای احساست درونی پنهان نقش، موفق ظاهر شده و توانسته بدون بروز احساسات شدید، همیشه قالب حسی زن تنها، شهری، افسرده و ساکت را حفظ کند. قالبی مشابه با نقش ژولی در فیلم آبی کیشلوفسکی ( با بازی ژولیت بینوش) که تا انتهای داستان همان ضربان آرام را نگه می‌دارد. در فیلم آهو، دو پیک احساسی، یکی در سکانس عروسی در خیابان و دیگری، سکانس زنی سفید پوش در ایوان، وجود دارد که سپیده آرمان توانسته با اجرایی خوب، در آنها نمره قبول بگیرد و نشان دهد می‌تواند در اجرای پیک احساسی نیز، همچون ثبات احساسی موفق باشد.

افشین علیار:

بازیگر مستعد با درک درست از نقش

سپیده آرمان در نقش اصلی فیلم سینمایی آهو مستعد است و می‌تواند بازی درستی ایفا کند و این کاملاً مشهود است که در اولین حضور بازیگری‌اش درک درستی از بازی و نحوه دیالوگ‌گویی دارد.

سعادت نایب زاده

نمایش صحیح سوگ

سپیده آرمان، با زبان بدن و حافظه حسی حرکتی خود در طول فیلمبرداری، به ثابت نگاه داشتن ریتم بازی، تداوم می بخشد که در نحوه قدم برداشتن و رفتار آرام او ناشی از اثرات جانبی دارو، نمایان می شود. پروانه افسرده نیست او به سوگ نشسته است و مولفه های رفتاری این سوگواری در بازی به درستی به نمایش در آمده است.

مریم ولی زاده:

تداعیگر فروغ فرخزاد

“سپیده آرمان” سیمایی نو و فرهیخته از بانوی ایرانی در سینما به شمار می رود. او با استفاده از تکنیک های زبان بدن، به خوبی میزان رغبتی که پروانه برای ارتباط گیری با شخصیت سعید و آقای کیانی داشت را به نمایش گذاشته است. آرمان، هوشمندانه با کنترل بیان و لحن خود، بی رمقی و کرختی و از سوی دیگر، کلامی قوی و محکم را متناسب با نوسانات خلقی پروانه که با اختلال سوگ دست و پنجه نرم می کند ایجاد کرده است. آرمان با استفاده ظریف از عضلات صورتش، طوری بهره گرفته است که اغراق آمیز جلوه نکند و دلنشین باشد این موضوع در سکانسی که بنفشه و چوپان در کنار یکدیگر مشغول صحبت هستند و پروانه، تلفن همراه خود را جواب می دهد به وضوح نمایان است. ذوق و قریحه هنری و دانش ادبی، صدا و لحن ادای اشعار آرمان، گاها تداعی گر فروغ فرخزاد برای مخاطب خواهد شد.

نیایش شمسی:

شمایل جدید از زن مستقل ایران

بازیگر نقش پروانه “سپیده آرمان” است. چهره ای متفاوتی که تا به امروز نمونه‌اش را در سینمای ایران به یاد ندارم، چهره ای تداعی گر زنان اروپایی و بلاخص فرانسوی. بازی روان او در تمام طول فیلم آنچنان در تار و پود اثر به درستی تنیده شده است که مخاطب را تا لحظه پایانی همراه خود می‌کند.

مخاطب با آهوی قصه هم ذات پنداری می‌کند و تا لحظه پایانی همراهش است. حفظ راکورد حسی یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های ایفای چنین نقشی در سینماست که سپیده آرمان به درستی از پس آن برآمده است. بازی خنثی و درونگرای آرمان که خواسته ی کارگردان بوده به اندازه‌ای درست و روان است که ما را یاد نمونه‌های موفق آثار سینمایی جهان می‌اندازد. بازی بی‌اغراق، حسی و درونی سپیده آرمان از او به عنوان شمایل جدیدی از زن تحصیل کرده و مستقل ایرانی (که پیش تر نمونه اش را هدیه تهرانی بازی کرده) ساخته است، پرسونایی که جای خالیش در آثار تصویری ما بسیار مشهود است.

انتهای پیام/