ایرانی ها در بازی ژاپن زیر ذره بین

بازیکنان ایران در نیمه نخست تحت تاثیر شرایط و استرسی که وجود داشت کیفیت خوبی به نمایش نگذاشتند و ژاپنی‌ها با برتری یک بر صفر به رختکن رفتند اما اراده بازیکنان تیم ملی برای ادامه دادن در این تورنمنت نیمه دوم متفاوتی را رقم زد که بازیکنان ژاپن حتی محوطه جریمه ایران را در ادامه مسابقه ندیدند.

نمایش خیره‌کننده در نیمه دوم باعث شد که عملکرد نیمه نخست بازیکنان به چشم نیاید و مجموعه‌ای از بازیکنان با کیفیت در قالب یک تیم خوب را شاهد باشیم.

در ادامه عملکرد فردی بازیکنان ایران را در مقابل ژاپن را بررسی خواهیم کرد:

علیرضا بیرانوند:

عجیب اما واقعی! علیرضا بیرانوند در بازی با ژاپن تحت فشار خاصی قرار نگرفت و موقعیت زیادی روی دروازه ایران شکل نگرفت که بخواهیم عملکرد او را تحلیل کنیم، روی گلی که دریافت شد علیرضا کمی بهتر می‌توانست عمل کند، ضربه بازیکن ژاپن پس از برخورد به پای او به گل تبدیل شد.

حسین کنعانی:

مهمان سرزده محوطه جریمه ژاپن کار سامورایی‌ها را در جام پایان داد، حسین کنعانی روی گل تیم ملی ژاپن ضعیف عمل کرد و به راحتی دریبل خورد اما در ادامه مسابقه عملکرد خوبی داشت و پنالتی که در دقایق پایانی برای ایران به دست آورد تاثیر بزرگی بود که شاید شروع مسیری باشد که به قهرمانی ایران ختم شود.

شجاع خلیل زاده:

مثل تمام مسابقات دیگر شجاع یکی از بهترین‌های ایران بود و عملکرد خوبی در خط دفاعی داشت، او با فشاری که به مهاجمان حریف وارد می‌کند اجازه خودنمایی و فرصت کافی به آنها نمی‌دهد تا خلق موقعیت کنند، حضور موثر در زدن ضربات اول و خراب کردن توپ مهاجمان ژاپن کیفیت بالای خلیل زاده در این تورنمنت را بار دیگر نشان داد.

رامین رضاییان:

برخلاف مسابقات قبلی که فضای پشت سر رامین نقطه ضعف ایران بود در این مسابقه پوشش بهتری داد و حتی در چند صحنه عمق دفاع ایران و حتی سمت چپ زمین را هم با استارت‌های سریع در فاز دفاعی پوشش داد، پاس فوق‌العاده رامین برای محبی اگر به گل تبدیل می‌شد عملکرد او تحسین برانگیزتر هم می‌شد.

میلاد محمدی:

بازی استاندارد و عمل کردن به شرح وظایفی که برای او تعریف شده بود، حضور موثر در دفاع، پوشش خط دفاعی و اجازه ندادن به ژاپنی‌ها برای نفوذ از سمت چپ ایران، او در اکثر کورس‌هایی که با وینگر ژاپن داشت برنده خارج شد.

امید ابراهیمی:

مسن‌ترین بازیکن ایران در تاریخ جام ملت‌های آسیا در این مسابقه هم مانند یک جوان ۹۰ دقیقه خستگی ناپذیر دوید، پرس کرد و بازیسازی از عقب زمین را برعهده داشت، امید ابراهیمی در این مسابقات یکی از بهترین‌های ایران است، هیجان و اراده‌ای که امید در زمین از خودش نشان می‌دهد بازیکنان کناری او راهم به جنگیدن و تلاش بیشتر ترغیب می‌کند، ابراهیمی در این مسابقه مجموعه‌ای از کارهای دفاعی و هجومی موثر را برای تیم ملی به نمایش گذاشت.

سعید عزت اللهی:

دو نیمه متفاوت، نیمه نخست اکثر جنگ‌ها را به هافبک‌های ژاپن می‌باخت اما در نیمه دوم توپگیری‌ها و قطع توپ‌هایی که داشت اجازه بازیسازی به هافبک‌های خلاق ژاپن نمیداد و همین موضوع باعث شد تا بازی کامل در اختیار ایران قرار بگیرد، سعید در نیمه دوم بهترین بازی‌اش در این تورنمنت را به نمایش گذاشت.

سامان قدوس:

سامان در این مسابقه بسیار پرتلاش و دونده بود، او با اینکه بازیکن خلاق و هجومی است در کارهای دفاعی شرکت می‌کرد و با جان دل هرچه در توان داشت گذاشت تا حضور موثری در ترکیب تیم ملی داشته باشد، فرصت خوب گلزنی که از دست داد حسرت بزرگ سامان در این مسابقه بود، او در خلق موقعیت چندان موفق نبود اما به خوبی ارتباط بین خط هافبک با وینگرها و سردار آزمون را ایجاد کرده بود.

محمد محبی:

درخشش بازیکنی که در تورنمنت نیمکت نشین بود در مهم‌ترین بازی جام برای ایران! محبی هرچه در استارت‌ها و کورس‌ها مقابل سوریه ناموفق بود در این مسابقه دفاع راست ژاپنی‌ها را کلافه کرده بود و نمایش فوق‌العاده‌ای داشت، ضربه فنی او روی گل ایران عملکرد خوبش را کامل کرد تا یکی از بهترین‌های ایران در این مسابقه باشد.

علیرضا جهانبخش:

دو نیمه متفاوت، علیرضا در نیمه نخست اصلا خوب نبود و در نیمه دوم در سطح بالایی فوتبالش را به نمایش گذاشت، بازگشت به عقب مداوم و انتقال توپ به زمین ژاپن و حضور موثر در حملات ایران باعث شد تا یکی از دلایل برتری ایران در نیمه دوم مقابل ژاپن علیرضا جهانبخش باشد، ضربه پنالتی که در این مسابقه حساس و در آن دقیقه به زیباترین شکل ممکن به گل تبدیل شد کار فوق‌العاده او را کامل کرد.

سردار آزمون:

سردار در این مسابقه به تنهایی رهبری خط حمله ایران را به دست گرفته بود و بارها خودش را در موقعیت گلزنی قرار داد و در نهایت بازهم با یک پاس فوق‌العاده زمینه ساز گل ایران شد تا در صدر گلسازترین بازیکنان جام قرار بگیرد! آزمون با فیزیک مناسبی که داشت به خوبی نظم دفاعی ژاپن را به هم ریخته بود و یکی از دلایلی بود که ژاپنی‌ها در نیمه دوم نتوانستند خودشان را پیدا کنند.